اولین نوروز دهه چهارم

          انقلاب عزیز ما در نوروز امسال، اولین نوروز در دهه چهارم از عمر پربرکت خود را تجربه می کند. دهه ای که از سوی رهبری معظم به عنوان « دهه عدالت و پیشرفت» نام نهاده شده است و به این ترتیب، تکلیف ما به لحاظ جهت گیری در یک دهه، معلوم شده است. ایشان همچون پزشکی حاذق که سلامت و مراحل رشد یک نفر را تحت نظر دارد و به خوبی نسبت به استعدادها، توانمندی های بالفعل این شخص و شرایط بیرونی یی که بر او حاکم است، اشراف دارد، تشخیص داده اند که اصلی ترین نکته ای که در این مقطع بایست سرلوحه امور در کشور باشد چیزی نیست جز « عدالت و پیشرفت».

          اگر اندکی دقت کنیم می بینیم که به حمد الهی در طول سی سال گذشته در جهت نیل به این آرمان زمینه مساعدی فراهم شده و قدم های خوبی برداشته شده است اما تا استقرار تام و تمام این دو مقوله در کشور هنوز راه باقی است و باید با همتی راسخ تر از گذشته ، این مسیر را پیمود. « عدالت» و همینطور « پیشرفت» حقیقی در یک کشور، محقق نمی شود مگر این که اولاً به خوبی، منظور از آن دانسته شود، ثانیاً وجهه همت تمامی آحاد مردم باشد، ثالثاً برای نیل به آن برنامه مطالعه شده وجود داشته باشد و رابعاً چون مسیر، طولانی و سخت است بایست مرتباً انگیزه ها تجدید شود.
          برای تحقق عدالت و پیشرفت، عرصه های مختلف وجود دارد و در حوزه های گوناگون می توان این رویکرد را اِعمال کرد. یک سازمان، شرکت، کارخانه، وزارتخانه و ... هریک می توانند با رویکرد عدالت و پیشرفت وظایف و برنامه های خود را برای یک دهه طرح ریزی کنند که البته یقیناً در هر مجموعه به برنامه خاص نیاز است که متناسب با اقتضائات آن مجموعه، رویکرد مورد نظر در آن لحاظ گردد. اما ما در اینجا چون مخاطبینمان آحاد خوانندگان محترم هستند، نگاهی به تحقق این دو امر در « فرد» داریم. روشن است که اگر توجه به عدالت و پیشرفت در جامعه ای تبدیل به یک فرهنگ عمومی شود آنگاه پشتوانه اصلی برای پیشرفت و استقرار همه جانبه عدالت در آن جامعه فراهم شده است. بنابراین حتماً بایستی نسبت به فرهنگ سازی در این مقوله توجه خاصی مبذول گردد.
          اول، سخنی در باب عدالت: معنای این کلمه عبارت است از رعایت کردن حدود، تعدی نکردن از حد، قرار دادن هرچیز در جای خودش و حق هر چیز را به تمام و کمال ادا کردن. این انسان های عادل هستند که جامعه ای عادل و عدالت پیشه را می سازند و تا زمانی که ملکه عدالت درانسانها مستقر نشده باشد نمی توانیم توقع داشته باشیم که جامعه مان عادل باشد و در آن به عدالت عمل شود. « اعتدال» اصل اول و مسلّم جهان آفرینش است و در شرایط اعتدال است که آرامش برقرار می شود. انسان نیز به تبع از این اصل عمومی، آرامش و استقرارش هنگامی حاصل خواهد شد که در شرایط اعتدال قرار داشته باشد. ما اگر حق هر چیز را در محدوده توان و امکان خود به خوبی ادا کنیم، در کارها دچار افراط و تفریط نشویم، ظرفیتمان در پذیرش حق زیاد باشد و مراقب باشیم تا از مسیر صحیح در هیچ کاری خارج نشویم، آنگاه می توانیم بگوییم که عدالت طلبی در ما نهادینه شده و به عنوان ملکه اخلاقی در وجود ما شکل گرفته است. انسان عادل، حق هر چیز را به خوبی ادا می کند و همه از او در امان و آسایش هستند، او به حقوق خانواده پایبند است، حق همسر و فرزندان را می شناسد و مراقب است که از ناحیه او در رعایت حقوق آنها کوتاهی و یا تعدی نشود. توهین نمی کند، خواسته های نا به جا و زیاده از توان ندارد، در تأمین مایحتاج خانواده کوتاهی و سستی نمی کند، موجب آرامش اعضای خانواده می باشد، جاه طلبی و خودرأیی ندارد و ... انسان عادل در محیط کار، حداقل در چارچوب تعهداتی که در ازای هر دریافت حقوق و تسهیلات دارد، عمل می کند و چیزی کم نمی گذارد، حق مشتری را ادا می کند، کم فروشی و گران فروشی ندارد، در انجام وظایفش سست نیست و ....
          « پیشرفت» نیز همچون عدالت، می بایست در عرصه فردی تبدیل به یک فرهنگ عمومی شود تا بتواند بستر مناسب را برای پیشرفت کشور فراهم کند. ما می بایست، یک یک، در هر جایی که هستیم خود را در مسیر پیشرفت قرار دهیم. تلاش کنیم آگاهی های خود را افزایش دهیم، کار خود را با کمیت بیشتر و کیفیت بهتر انجام دهیم، با ابتکار و خلاقیت، فاصله خود را تا اهدافمان کوتاه تر کنیم، سطح درآمد خود را بالا ببریم، افراد بیشتری را تحت تأثیر فعالیت های مثبت خود قرار دهیم، در زدن رکوردهای جدید، در کارهای خوب، از یکدیگر سبقت بگیریم، از فن آوری های نو برای انجام سریع تر و دقیق تر کارها استفاده کنیم، به علم و دانشمندان بها دهیم، آنها را به جامعه بشناسانیم، شرکت در رقابت های علمی را رونق دهیم، حوزه فعالیت خود را توسعه دهیم و جهانی شدن محصولات خود را دنبال کنیم، ارتباط خود را با مجامع و محافل علمی داخلی و خارجی بیشتر کنیم و سعی نماییم تا  توانمندی های خود را به نمایش بگذاریم و به طور کلی در   هر جا و هر مرتبه ای که هستیم، قدم به قدم جلو برویم و با محکم کردن جاپای خود، قدم های بعدی را برداریم، که توقف و سکون در جهان آفرینش محکوم به هلاکت و نابودی است.