میراث

          آنچه بعد از مرگمان باقی می ماند، ارثیه ماست. گرچه غالباً ارثیه به اموال، منقول و غیر منقول، اطلاق  می شود اما این عنوان شامل امور معنوی نیز می شود. در بین این دو نوع ارثیه، آن که دارای جنبه مادی است به تدریج از بین می رود و در طول زمان، مضمحل می شود و در مقابل، آنهایی که معنوی هستند، چون از جنس مادی نیستند، هیچ گاه فرسوده و تباه نمی گردند. بسیاری از املاک، جواهرات، وجوه نقد و مانند آن بوده اند که از مردگان به بازماندگان آنها به ارث رسیده اما دیری نپاییده که در خلال نقل و انتقال بین چندین نسل، تماماً تباه شده و برای وارثین اثری از آن نمانده است. از سوی دیگر، معنویات، همچون علم، اخلاقیات، افکار، عقاید، نظریات و ... نه تنها در تطور و تحول زمان، نابود نمی شوند بلکه دامنه وارثین آن بیشمار می گردد و در هر نسلی چیزی به آن افزوده     می شود. از این رو امروزه ثروت عمده بشر، نه اموال و دارایی های مادی به جا مانده از پیشینیان است بلکه گستره وسیع و عمیق دانش و به طور کلی، سرمایه های معنویی است که در اثر هم افزایی به صورت تصاعدی در حال ازدیاد می باشد.

ادامه مطلب...

پیشواز بهار

دیگر بار خورشید راست ایستاد ، زمین چرخی زد ، اعتدال آغاز شد ، بهار این اتفاق سبز از راه رسید ، هرچند، هرچند عاشقان که بهاری دیگری را به رسمیت می شناسند چشم به راه طلوع و ظهور آن نشسته اند ، چشم به راه سپیده ، چشم به راه ذخیره ی خدا در زندگی، چشم به راه منجی همه ی عالم ، چشم به راه موعود زمان امام عصر (عج).
دیروزهایی که گذشت برای برخی شیب تندی به دره ی هولناک جهنم شد و برای برخی نردبانی به سوی بهشت ، برای ایشان سال گذشته همه گاهش بهار بود ، هر روز چیزی تازه یافتند ، خوب تر زیستند و بالاتر پریدند و دریغا ، دریغا گروهی نیز  جز قتل عام قساوت مندانه در سرزمین مقدس و گروهی جز اندوختن پوچی و پوچی در لحظه های عزیز چیزی نداشتند و ندارند.ادامه مطلب...

   زندگی برای ابدیت

         پس از این دنیا حیات دیگری است به نام "برزخ" و پس از آن با عالم دیگری روبرو هستیم به نام "آخرت"؛ برزخ با "مرگ" آغاز می شود و آخرت با "قیامت"؛ در هر یک از این دو عالم، ما دارای حیات هستیم، منتها هر یک شرایط و ویژگی های خودش را دارد. همچنان که زندگی انسان، پیش از ورود به این دنیا در رحم مادر، ویژگی هایی کاملاً متفاوت از زندگی او در دنیا دارد در برزخ نیز همینطور است. برزخ،‌ متفاوت از دنیا است و آخرت هم متفاوت از برزخ. پیش از ولادت، هیچ مسئولیت و تکلیفی متوجه ما نیست، اما در مقابل در دنیا پس از آنکه به مرتبه فهم و بلوغ رسیدیم مکلف می شویم و باید در برابر کارهایی که با آزادی، اختیار و آگاهی خود، انجام می دهیم جوابگو باشیم. "مسئولیت"، ویژگی آشکار زندگی انسان در دنیا است. بنابر آموزه های دینی در برزخ دیگر تکلیفی متوجه انسان نیست و آنچه کیفیت زندگی را در آن عالم رقم می زند شخصیتی است متشکل از اعتقادات، باورها، ارزش ها و خصوصیات تثبیت شده نفسانی فرد که در دنیا به دست آمده و اضافه می شود بر آن پیامدهای عمل او در دنیا و کارهای نیکی که دیگران به قصد سهیم کردن وی در ثوابش انجام می دهند. برآیند این دو عامل اخیر و شخصیت حقیقی منتقل شده فرد از دنیا به برزخ، کیفیت زندگی شخص را در عالم برزخ تعیین می کند. با رخداد قیامت که اولین مرحله از زندگی ابدی انسان در آخرت است دنیا و برزخ، هر دو، پایان می پذیرند و این در واقع نقطه نهایی تغییر و سرمایه شخصیتی هرکس محسوب می شود. با این سرمایه است که کیفیت زندگی فرد در آخرت معلوم   می شود، حتی این که این فرد مشمول شفاعت بشود و یا نشود باز هم منوط به سرمایه ای است که از دو عالم دنیا و برزخ با خود برده است. آخرت، هیچکدام از ویژگی های دو عالم دنیا و برزخ را ندارد و در آنجا حیات انسان، ابدی است و ابدی بودن چیزی است که انسان فقط آن را در آخرت تجربه می کند.ادامه مطلب...