بهار، فصل تربیت
     طبیعت برای انسان، الهامات فراوانی دارد. دقت در آن و تأمل در ویژگی‌های گوناگونش موجب می‌شود که به هر چه معنادار بودن آن ایمان آوریم و سطحی و کوته‌بینانه با تحولات آن برخورد نکنیم. بهار در طبیعت، پیام آور حرکت و تولید است. خمودی و خشکی زمستان، به سبزی و طراوت می‌گراید. گرمای خورشید، بیشتر به زمین می‌رسد و تا عمق گیاهان، نفوذ می‌کند و یخِ وجودِ آن‌ها را آب می‌کند و انجماد و سختی را به انعطاف و نرمی تبدیل می‌کند. تا آن که بر روی درختان، شکوفه روید و کم کم شکوفه به میوه تغییر وضعیت دهد.
                                                                 ادامه مطلب...

جوانمردی در چیست؟
در کتاب اسرار التوحید آمده:
«شیخ ما (ابوسعید ابوالخیر) روزی در حمام بود و درویشی (دلاک) شیخ را خدمت می‌کرد و دست بر پشت شیخ می‌مالید و شوخ(چرک) بر بازوی او جمع می‌کرد، چنان که رسم قایمان (دلاکان) باشد تا آن کس ببیند که او کاری کرده است. پس در میان این خدمت از شیخ سئوال کرد که: ای شیخ، جوانمردی چیست؟ شیخ ما حالی(در همان حال) گفت: شوخ مرد به روی مرد نیاوری.»
شوخ یا همان چرک، کثیفی‌های بدن انسان است. کثیفی بدن، خوشایند هیچ کس نیست و هرچه زودتر تن را از سنگینی آن سبک کنیم، بهتر است. حتی تحمل کمش هم سخت است. با این توصیف چرک و کثیفی نه تنها مایه‌ی افتخار نیست، که موجب شرم و ننگ است. بهترین کار این است که بدون سر و صدا و نه آشکارا، بدن را از وجود آن پاک کرد.کلام حکیمانه‌ی شیخ قاعده‌ای کلّی به دست می‌دهد، که آن چه مایه‌ی شرم دیگران است را به رخ آن‌ها نکشیم که اگر این کنیم، شخصیت آن‌ها فرو می‌ریزد، خوار و حقیر می‌شوند. انسان‌ها خود از زشتی‌های خود شرمناک هستند، چه رسد که بخواهیم آن را به رخ آن‌ها بکشیم. بدتر از همه این که پا را نیز از این فراتر بگذاریم و به نقل آن برای دیگران بپردازیم.
                                                                             ادامه مطلب...

                    احسان و نیکوکاری                         (14اسفند روز احسان و نیکوکاری)
به یاد بیاورید آن لحظاتی که موجب خوشحالی کسی شده‌اید. بی‌گمان آن لحظات، از لذت‌بخش‌ترین لحظات عمرتان بوده است. همین لذت است که خیلی‌ها حاضرند برای بدست آوردن آن، از مال و امکانات خود بگذرند و به دنبال این باشند تا شرایطی فراهم شود که موجب خوشحالی دیگران شوند. «احسان» واژه‌ایست که برای همین کار، یعنی خوشحال و شادمان کردن دیگران بکار می‌رود.
«اهل احسان» یا «محسنین» نیز کسانی هستند که «احسان کردن» از جمله ویژگی‌های اخلاقی آن‌ها محسوب می‌شود. یعنی این صفت، در آن‌ها رسوخ کرده و در عمق وجود آن‌ها جای گرفته است. مانند درخت کهنسالی که ریشه‌های آن، تا عمق زمین فرو رفته و ثابت و پابرجا در مقابل تندبادها ایستاده است.
پیامبر اکرم^(ص) در مورد تأثیر احسان به دیگران می‌فرمایند:

                                                     
                                ادامه مطلب...